wtorek, 15 maja 2012

Św. Andrzej Bobola


ur. 30 XI 1591 w Strachocinie k. Sanoka, wst. 1611 w Wilnie, ks. 1622 w Wilnie, zm. 16 V 1657 w Peredyle k. Janowa Poleskiego
Ukończył szkoły jezuickie w Braniewie. Studiował filoz. i teol. w Wilnie. Kaznodzieja, spowiednik i kapelan w więzieniach i przytułkach, pracował w Nieświeżu oraz przy kościele Św. Kazimierza w Wilnie. Superior w Bobrujsku 1630-33. Duszpasterz w Płocku i Łomży. Od 1642 przebywał stale w Pińsku, skąd w l. 1646-52 wyjeżdżał do Wilna dla podratowania zdrowia. Na Pińszczyźnie zasłynął z gorliwości apostolskiej. Jednaniem prawosławnych z Kościołem rzymskim wzbudzał niechęć, a nawet nienawiść przeciwników Unii Brzeskiej. W maju 1657 Pińsk został zajęty po raz drugi przez Kozaków. Bobola przebywał wówczas w Peredyle k. Janowa Poleskiego. Tam 16 V dopadli go Kozacy i zawlekli do miasteczka, gdzie dokonał męczeństwa wśród okrutnych tortur. Ciało sprowadzono do Pińska i pochowano w podziemiach kościoła. Odnaleziono je w 1702 nietknięte. Rozbudziło to nikły dotąd kult męczennika, a do grobu zaczęli napływać pielgrzymi.
W 1711 bp P. Kulczycki zebrał zeznania naocznych świadków męczeństwa. Potem biskup łucki A. Wyhowski przeprowadził wstępne badania w sprawie otrzymanych łask. W 1719 odbył się tzw. proces informacyjny i jego akta przesłano do Rzymu. Podobne procesy przeprowadzono w 1727 w Janowie oraz w 1730 w Pińsku i Wilnie. W listopadzie 1728 Kongregacja Obrzędów wydała dekret stwierdzający fakt opinii świętości. Po obostrzeniu przepisów przez pap. Benedykta XIV dopiero w 1755 orzeczono fakt męczeństwa. Beatyfikacji dokonał Pius IX 30 X 1853. Spotęgowało to kult męczennika. Do jego ożywienia przyczyniła się w 1855 publikacja w Przegl. Poznańskim, w której opisano, jak w 1819 Andrzej Bobola ukazał się w Wilnie dominikaninowi Korzenieckiemu i zapowiedział zmartwychwstanie Polski. Relikwie spoczywały w kościele pińskim, a w 1808 przeniesiono je do Połocka. W 1922 władze radzieckie przeniosły je do moskiewskiego gmachu Komisariatu Zdrowia. W 1924 misja papieska dla niesienia pomocy głodującej Rosji odzyskała relikwie i przewiozła do Rzymu. Dalszy wzrost kultu doprowadził do uroczystej kanonizacji męczennika przez Piusa XI 17 IV 1938. Po kanonizacji ciało sprowadzono w triumfalnym pochodzie do Polski i złożono w kaplicy jezuitów przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Podczas II wojny światowej przeniesiono je do kościoła NMP na Starym Mieście, a gdy kościół stanął w płomieniach podczas powstania warszawskiego do kościoła św. Jacka. W lutym 1945 wróciły na ul. Rakowiecką 61. W kwietniu 1988 wniesiono je do nowej świątyni zbudowanej pod wezwaniem św. Andrzeja.
Zobacz też
  1. H. Fros, Święci i błogosławieni Towarzystwa Jezusowego. Kr 1992 s. 144-146
  2. H. Fros, F. Sowa, Twoje imię. Kr 1975 s. 58
  3. Hagiografia polska I 69-79
  4. Lexikon der Christlichen Ikonographie V 153
  5. Poplatek, Bobola Kr 1936
  6. L. Grzebień (red.), Encyklopedia wiedzy o jezuitach, WAM, Kraków 1996, s. 10

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz