ur. 15 V 1850 w Beyzymach na Wołyniu, wst. 11 XII 1872 w Starej Wsi, ks. 26 VII 1881 w Krakowie, zm. 1 X 1912 w Maranie k. Fianarantsoa na Madagaskarze
Syn Jana i Olgi ze Stadnickich. Wychowawca młodzieży w Tarnopolu 1877-79 i 1881-87 oraz Chyrowie 1887-98. Równocześnie pref. infirmerii, opiekował się chorymi konwiktorami i przejściowo uczył języka francuskiego i rosyjskiego. Pod koniec 1898 wyjechał na Madagaskar, gdzie po zapoznaniu się z miejscowym językiem pracował w schronisku dla trędowatych w Ambahiwuraku. Mimo trudności ze strony rządu francuskiego rozpoczął w 1903 budowę nowoczesnego schroniska w Maranie k. Fianarantsoa. Oprócz opieki nad chorymi, kierował budową, rzeźbił wystrój kaplicy i prowadził szeroką korespondencję. W 1911 ukończył zakład w dużym stopniu ze składek społeczeństwa polskiego. Zamierzał wyjechać do pracy nad zesłańcami na Sachalinie, padł jednak ofiarą uporczywej febry, zaraziwszy się też wcześniej trądem. Zmarł w opinii świętości. Listy pisane do redakcji Misji Katolickich stały się popularną, często czytywaną lekturą. Dochodzenie kanoniczne w sprawie beatyfikacji, przygotowywane przez wicepostulatora Czesława Drążka, zostało zakończone w 1986 w Krakowie i w 1987 na Madagaskarze. Dnia 21 XII 1992 pap. Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót misjonarza. Proces beatyfikacyjny prowadzony jest obecnie w Rzymie.
