wtorek, 22 maja 2012

Historia Misji - cz. 5 - Wczesny bizantynizm

            Katastrofa cesarstwa zachodniorzymskiego oraz znaczące osłabienie siły wschodniej jego części nie zahamowało rozwoju chrześcijaństwa. Natomiast problemem stawało się w coraz większym stopniu powstawanie nowych, silnych herezji, których przedstawiciele niejednokrotnie podejmowali próby prowadzenia akcji misyjnej niezależnie od Kościoła Katolickiego. Jednak ruchliwość przedstawicieli nestorianizmu i monofizytyzmu pozwoliła na znaczne rozszerzenie kręgu oddziaływania chrześcijaństwa. Nie da się stwierdzić co prawda czy w innym wypadku Kościół Katolicki nie odniósłby tak samo wielkich sukcesów jednakże misje tzw. kościołów narodowych niewątpliwie miały na swoim koncie duże osiągnięcia. Pewną constans było przesunięcie ciężkości w prowadzeniu misji poza granice dawnego cesarstwa. Coraz mniejszą rolę odgrywały tutaj dyrektywy i dekrety cesarskie, a coraz bardziej miało ono charakter wewnętrzno-kościelny. Zwiększała się rola biskupa rzymskiego w organizowaniu tego typu przedsięwzięć. Na szczególne uznanie zasłużył sobie na tym polu papież Grzegorz Wielki nazywany Dialogiem, który zainicjował wyprawę misyjną do Anglosasów. Wielkie zasługi położył tutaj również ruch monastyczny (Irlandia, wyspa Iona). Wśród gruzów cesarstwa doprowadzono do katolizacji ariańskich plemion germańskich.